កោះទ្រង់ជាកោះនៅលើទន្លេមេគង្គទល់មុខនឹងទីរួមខេត្ត។ អ្នកទស្សនាត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ទន្លេមេគង្គតាមទូកដទៅកាន់ទីនោះ ដែលអាចឱ្យគេស្គាល់ពីជីវភាពរស់នៅនៃអ្នកចម្ការ ដើមឈើធំៗ ទេសភាពទន្លេនៅជុំវិញនិងខ្យល់អាកាសដ៏បរិសុទ្ធ។ ទេសចរនឹងទទួលបានការស្វាគមន៍ពីសំណាក់សហគមន៍ ដោយមានសេវាហូបចុក នឹងស្នាក់នៅទីនោះផងដែរ។ លក្ខណៈពិសេសម...
ឆ្នេរខ្សាច់ដីដុះជាទីតាំងរមណីយដ្ឋាននាមាត់ទន្លេ ដែលកំពុងពេញនិយមសម្រាប់ងូតទឹកលេងកម្សាន្តរបស់ ប្រជាពលរដ្ឋ ក៏ដូចជាភ្ញៀវទេសចរជាតិ និង អន្តរជាតិដែលបានទៅដល់ទឹកដីខេត្តព្រៃវែងនេះ ។ ឆ្នេរខ្សាច់ កន្លែងកម្សាន្តដីដុះនេះមាន ដីខ្សាច់ដុះចេញពីក្នុងទន្លេចាប់ពីមាត់ច្រាំងរហូតដល់កណ្ដាលទន្លេ និង លាតសន្ធឹងយ៉ាងល្វឹងល្វើយតាម...
ស្ថិតជារណបប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារជ្រុងខាងត្បូងខាងក្នុង។ សេចក្ដីលំអិតសូមអានក្នុងប្រាសាទបន្ទាយឆ្មារ។
ប្រាសាទព្រហ្មកិល នៅខាងជើងស្ទឹងចម្ងាយប្រហែលជា ១៥០ ម៉ែត្រ ជិតស្ពានទ័ព ដែលពិនិត្យតាមឈ្មោះ ជាប់ទាក់ទងរឿងព្រេងមួយ។ រឿងនោះនិទានពីបុរសអ្នកដើររកផ្ដៅម្នាក់ បានប្រទះឃើញដើមរកាខ្មៅមួយ យកមកធ្វើជាដំបងយ៉ាងមាំ ហើយល្អអស្ចារ្យ សន្មតហៅថា "ដំបងក្រញូង" ជារូបតំណាងខេត្តបាត់ដំបង។ ក្រោយពីបានដំបងនេះមកកាន់កាប់ថែរក្សា បុរសនោះក...
ទីតាំងនៃនគរភ្នំបានបន្សល់ទុកស្លាកស្នាមប្រវត្តិសាស្ត្រ និងវប្បធម៌ជាច្រើន។ ដោយសារជាទីតាំងសំខាន់បែបនោះហើយ ទើបសារមន្ទីរមួយត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់តម្កល់ទុកវត្ថុសិល្បៈ វប្បធម៌ និងប្រវត្តិសាស្ត្រនានា។ សារមន្ទីរនេះ បានកសាងឡើងក្នុងឆ្នាំ ២០០៦ ក្នុងគោលបំណងប្រមូល និងរក្សារាល់វត្ថុបុរាណចាស់ៗដែលមាននៅក្នុងស្រុកអង្...
ប្រាសាទព្រះគោកសាងឡើងដោយព្រះបាទឥន្ទ្រវរ្ម័នទី១ មានរចនាបថព្រះគោ ឧទ្ទិសដល់ព្រះឥសូរក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនានិងដល់វិញ្ញាណក្ខន្ធព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី២ជាបុព្វបុរស។ ប្រាសាទព្រះគោមានតួប្រាង្គ៦ រៀបចំជា២ជួរ សង់លើខឿនមួយមានកំពែង៣ជាន់ មានទ្វារចូលពីខាងកើតនិងខាងលិចក្នុងកំពែងមួយដែលរាង៤ជ្រុងស្មើ(កំពែងទី២) ហ៊ុមព័ទ្ធដោយគូទឹក។...
សារមន្ទីរដ៏ប្រណីតមួយសម្រាប់តម្កល់ឯកសារនានា ពាក់ព័ន្ធនឹងដំណើរចេញតស៊ូរបស់សម្ដេចតេជោ ហ៊ុន សែន និងយុទ្ធមិត្តដើម្បីរំដោះជាតិនិងប្រជាជនកម្ពុជាចេញពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍នាថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៧៧។សារមន្ទីរកោះថ្មសាងសង់ឡើងតាមរចនាបថខ្មែរប្រកបដោយក្បូរក្បាច់គួរឱ្យទាក់ទាញ។ ភូមិកោះថ្មជាអតីតទីបញ្ជាការដ្ឋានវរសេនាធំត...
ប្រាសាទកសាងនៅពាក់កណ្ដាលសតវត្សរ៍ទី១០ ក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទរាជេន្ទ្រវរ្ម័នទី២។ ប្រាសាទនេះមានប្រាង្គប្រាំធ្វើពីឥដ្ឋ រត់ជួរជើង-ត្បូងជាពីរជួរ។ នៅជួរខាងមុខដែលដែលជាជួរខាងកើត មានប្រាង្គបីរាងបួនជ្រុងស្មើធ្វើពីឥដ្ឋ រីឯនៅជួរខាងក្រោយខាងលិចនោះ មានប្រាង្គពីររាងចតុកោណកែង ដែលមួយធ្វើពីឥដ្ឋ និងប្រាង្គមួយផ្សេងទៀតធ្វើពីថ...
ផ្ទាំងថ្មដ៏ធំសម្បើមលយចេញពីជួរភ្នំគូលែនបង្កើតបានជារមណីយដ្ឋានមានឈ្មោះថា ពើងតាខុដែលអាចឱ្យភ្ញៀវទេសចរដែលធ្វើដំណើរឡើងទៅលើខ្នងភ្នំគូលែន អាចឈៀងមកមើលទេសភាពព្រៃឈើបៃតងខ្ចីរំលេចនូវថ្មធម្មជាតិនេះ។ ទីនេះមានផ្ទាំងថ្មផ្ទៃរាងពកៗជ្រួញ រដិបរដុប និងមានកន្លែងខ្លះរាបស្មើ។ នៅពេលរាត្រីជួនមានទេសចរមួយចំនួនមកអាំងសាច់ គយគន់ផ្ក...
ប្រាសាទជាស្នាដៃរបស់ព្រាហ្ម យាយនវារហ ដោយការផ្តល់ជំនួយរបស់ព្រះរាជាក្នុងឆ្នាំ ៩៦៨ នារជ្ជកាលព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី ៥។ ព្រាហ្មនេះគឺជាបុរោហិតរបស់ព្រះបាទរាជេន្ទ្រវរ្ម័នទី២និងព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៥ ហើយគាត់បានទូលថ្វាយសុំកសាងប្រាសាទនេះឡើង។ ប្រាសាទសង់ពីឥដ្ឋមានកំពែងពីរជាន់ មានប្រាង្គបីសង់លើលានថ្មបាយក្រៀមរួម។ កំពែងប្រា...
ទឹកជ្រោះតាប៉ុនស្ថិតនៅតាបណ្ដោយផ្លូវជាតិដែលជាកន្លែងគួរភ្ញៀវទេសចរណ៍ចូលទៅទស្សនា។ ទីនោះជាអតីតតំបន់ដាំកញ្ឆា មានឈ្មោះពិតថា តាម៉ាន។ នៅក្រោយទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៨០ មានមន្ត្រីយោធាម្នាក់ ឈ្មោះ ចុង ប៉ន បានរៀបចំអភិវឌ្ឍធ្វើជាកន្លែងងូតទឹកកម្សាន្ត។ ភាពឆ្នៃប្រឌិតរបស់ម្ចាស់រមណីយដ្ឋានបង្កើតជាវារីអគ្គិសនីធុនតូច ចម្ការដំណាំដ៏...
ភ្ញៀវជាច្រើនធ្វើដំណើរទៅមណ្ឌលគិរីច្រើនសំដៅទៅរកតែទឹកជ្រោះប៊ូស្រាដ៏ល្បីល្បាញតែភាគច្រើនគេមិនបានចាប់អារម្មណ៍ឬមិនបានដឹងអំពីទឹកធ្លាក់រាក់ជាងគេ និងខ្ពស់ជាងគេបំផុតក្នុងខេត្តនេះទេ។ ទឹកធ្លាក់ពីរកន្លែង លែងអងនិងលែងឃិន ហ៊ុមព័ទ្ធដោយព្រៃព្រឹក្សាត្រជាក់ល្ហឹមជាទីឋានលម្ហែ និងងូតទឹកកម្សាន្តដ៏ស្ងប់ស្ងាត់។ ក្រោមដើមឈើមានម...
ពើងព្រះគោមានទីតាំងក្នុងវត្ត ជាកន្លែងដែលសំបូរទៅដោយថ្មធំៗជាច្រើនហើយក៏ជាកន្លែងស័ក្តិសិទ្វនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីទីរួមខេត្តព្រះវិហារ។ នៅទីនេះមានទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត ដោយមានផ្ទាំងសិលាមានរូបរាងប្លែកៗគ្នា នៅក្នុងទីវត្ត និងមានកន្លែងសម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរក្នុងស្រុក និង បរទេសសម្រាកកម្សាន្ត។ អ្នកស្រុកមានជំនឿថា ទីនេះមានបា...
ទឹកជ្រោះវាលពួច ជាតំបន់រមណីយដ្ឋានធម្មជាតិហ៊ុមព័ទ្ធទៅដោយព្រៃក្រាស់ៗ ជាទីកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ ព្រោះកម្រមិនសូវមានទេសចរបានទៅដល់ទីនោះទេ។ ប្រភពទឹកជ្រោះគឺជូរភ្នំបូកគោដ៏វែងអន្លាយ មានដល់ទៅ១១ដំណាក់ ប្រសិនបើសិនគេតស៊ូដើរសសៀរឡើងជម្រាលភ្នំប្របមាត់ទឹកនោះ។ ជាទូទៅគេច្រើនទៅដល់ត្រឹមដំណាក់ទី២ដល់ទី៤ប៉ុណ្ណោះ ដោយសារផ្លូវពិបាក...
រណ្ដៅនៅជុំវិញបរិវេណវត្តតាលាស់ចាស់ជាច្រើន សុទ្ធតែត្រូវប្រជាជនគាស់នៅក្រោយឆ្នាំ ១៩៧៩។ ឆ្អឹងជាច្រើនដែលប្រជាជនបោះគរនៅមាត់រណ្ដៅ ត្រូវអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានប្រមែប្រមូលយកទៅដាក់នៅក្នុងបូជនីយដ្ឋានមួយ ក្នុងទីវត្តតាលាស់ចាស់ ដែលបានសាងសង់ឡើងនៅក្រោយការគាស់បន្តិច។ ចំនួនអដ្ឋិធាតុដែលគាស់បាននេះ មានចំនួនច្រើនអនេក។
2024 © Royal Academy of Cambodia