ប្រាសាទសង់ក្នុងរាជ្យព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ នៅសតវត្សរ៍ទី១២។ ប្រាសាទនេះមានប្លង់ជាមន្ទីរពេទ្យ ដែលរួមមានហោបន់ស្រន់មួយលំអដោយថ្មភក់និងហោត្រៃមួយធ្វើពីថ្មបាយក្រៀមស្ថិតនៅទិសអាគ្នេយ៍ កំពែងថ្មបាយក្រៀមព័ទ្ធជុំវិញនិងមានស្រះមួយនៅទិសឦសាន។ ប្រាសាទជាមន្ទីរអរោគ្យសាលាមួយនៅក្នុងវង់ធំ គឺជាមន្ទីរពេទ្យនៅសម័យនោះ។ តាមរយៈទីតាំងនេះ គឺជាមន្ទីរពេទ្យសម្រាប់បម្រើឱ្យពលដែលនៅថែរក្សាប្រាសាទប្រើប្រាស់។