តាំងពីយូរណាស់មកហើយ ការស្រាវជ្រាវស្តីពីអរិយធម៌អង្គរ ច្រើនផ្តោតតែទៅលើការសិក្សាពីសិលាចារឹក និងជាពិសេសទៅលើប្រាង្គប្រាសាទនិងសិល្បៈតែប៉ុណ្ណោះ។ ឯការសិក្សាស្រាវជ្រាវស្តីពីកុលាលភាជន៍ ទើបចាប់ផ្ដើមនៅទសវត្សឆ្នាំ១៩៦០ ដោយលោក ប៊ែរណា ហ្វីលីប គ្រោស្លីយេ(Bernard-Philippe Groslier) ហើយបានត្រូវផ្អាកដោយសង្គ្រាមស៊ីវិល។ បន្ទាប់មកមានពិព័រណ៍កុលាលភាជន៍ខ្មែរនៅទីក្រុងសិង្ហបុរីនៅទសវត្សឆ្នាំ១៩៨០ ដោយមានតាំងកុលាលភាជន៍ចំនួនប្រហែលមួយរយ។ លុះក្រោយមកទើបអ្នកស្រាវជ្រាវបានដឹងអំពីទីតាំងនៃឡបុរាណខ្មែរមួយចំនួន ហើយសន្មតថាកុលាលភាជន៍ខ្មែរមានរចនាបថសិល្បៈប្លែកពីកុលាលភាជន៍ឯទៀតៗក្នុងតំបន់។ វិទ្យាស្ថានណារ៉ានិងសាកលវិទ្យាល័យសូហ្វ៊ីយ៉ាបានសហការជាមួយអាជ្ញាធរអប្សរា ចាប់ផ្តើមធ្វើកំណាយស្រាវជ្រាវស្តីពីរចនាសម្ព័ន្ធឡបុរាណ ហើយនៅឆ្នាំ១៩៩៦ លទ្ធផលក៏ត្រូវបានដាក់តាំងនៅសារមន្ទីរកុលាលភាជន៍អង្គរតានី ដែលមានកុលាលភាជន៍ជាច្រើនប្រភេទ ដូចជាភាជន៍មានស្រទាប់រលោង គ្មានស្រទាប់រលោង ក្បឿងប្រក់ និងក្បឿងព្រំដំបូល និងក្បឿងរងស្បូវជាដើម។