ប្រាសាទសង់ក្នុងរាជ្យព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ នៅសតវត្សរ៍ទី១២។ ប្រាសាទនេះមានប្លង់ជាមន្ទីរពេទ្យ ដែលរួមមានហោបន់ស្រន់មួយលំអដោយថ្មភក់និងហោត្រៃមួយធ្វើពីថ្មបាយក្រៀមស្ថិតនៅទិសអាគ្នេយ៍ កំពែងថ្មបាយក្រៀមព័ទ្ធជុំវិញនិងមានស្រះមួយនៅទិសឦសាន។ នៅលើធ្នឹមច្រកចូលប្រាសាទនេះមានសិលាចារឹកភាសាសំស្ក្រឹត ដែលពីមុនជាមេទ្វាររបស់ប្រាសាទផ្សេងឬអាចជាមេទ្វាររបស់ប្រាសាទនេះមុនកែច្នៃឱ្យទៅជាមន្ទីរពេទ្យ។
